Spreken is goud

Zwijgen maakt eenzaam 

Zo hoorde ik onlangs in De Wereld Van Sofie aflevering 'Praten over misbruik'.

Het ging over waarom slachtoffers van seksueel misbruik vaak zo lang zwijgen.

Het deed bijna deugd om te horen dat zij, net als ik, ook zwegen uit schrik om niet geloofd te worden of als beschadigd aanzien te worden. De herkenning deed deugd, want de feiten zijn hartverscheurend.

Bij mijn zus en ik kwam er nog iets bovenop: de angst om vermoord te worden of 'in het gesticht te vliegen'.
Als je deze dreigementen als kind hoort uit de mond van je vader, de persoon die je zou moeten beschermen, dan verlies je je tong. Ook in de jaren die volgden werd dit regelmatig herhaald, zodat we bij de les bleven.

Dit vreselijke geheim dat ik met me meedroeg en het feit dat niemand me te hulp kwam heeft geleid tot gevoelens van extreme eenzaamheid en een laag zelfbeeld die tot voor kort soms nog aan mijn deur klopten.

Zoals je kan lezen in deze blog werd me zelfs in moeders schoot al het vuur aan de schenen gelegd.

Openhartig

Later kwam ik in een openhartig gesprek met mijn vader te weten dat hij toen naar de huisarts is geweest voor zijn hoge libido, die drang waar hij onder leed.
De arts zei dat er wel pillen voor bestonden maar die hadden vervelende bijwerkingen. Mijn vader besloot toen die maar niet te nemen.
Bij die arts had ook wel een belletje mogen rinkelen als een vader van twee dochters met dit probleem langskomt.

In datzelfde openhartige gesprek liet ik hem weten wat de gevolgen waren van zijn acties en hij viel uit de lucht. Volgens hem vond ik dat helemaal niet erg want ik had toch geen 'nee' gezegd? Ik was mijn tong verloren, weet je nog? Bevroren.  

Meerdere mensen waren op de hoogte, mijn moeder was 'blind' door haar eigen trauma's en niemand greep in. Ik was alleen want tussen met zus en mij werd tweedracht gezaaid.

Ik dacht dat mijn vader als kind ook vanalles had meegemaakt, want hij moest als kind samen met zijn jongere broer op internaat 'bij de paters' in de Ardennen om hun frans te leren. God weet wat daar gebeurd is. Diezelfde broer is enkele jaren later tijdens een vakantie verdronken in het Garda meer. 

Toch beweerde mijn vader in datzelfde openhartige gesprek dat hij een fantastische jeugd heeft gehad en zich geen betere ouders had kunnen wensen.

De mannen die getuigden in de aflevering in De Wereld van Sofie en in tranen uitbarstten zetten bij mij ook de kraan wijd open. Al die jaren van therapie in allerlei vormen en kleuren en toch werd de wonde opnieuw opengerukt.

Waar bleef het litteken?

De rugzak afzetten

Gedurende 45 jaar sleurde ik een zware rugzak mee.

Figuurlijk maar ook letterlijk: ik had altijd een rugzak bij me met vanalles en nog wat 'in geval van'.
Samen met een vriend was ik aan het klauteren over de Luxemburgse rotsen en ik kreeg weer nek-en hoofdpijn. Daar had ik de laatste jaren wel vaker last van. Bezoekjes aan de osteopaat, kine en acupuncturist brachten slechts tijdelijk verlichting.

Die vriend vroeg zich af waarom ik steeds die rugzak meesleurde, zelfs op een wandeling van twee uurtjes.

Ja, waarom eigenlijk? Gaf het me een gevoel van zekerheid en veiligheid? Om op het ergste voorbereid te zijn omdat ik als kind inderdaad het ergste heb meegemaakt? 

Werd het niet tijd om die rugzak eens af te zetten? Vertrouwen dat het wel goed komt, dat ik oud en wijs en vooral krachtig genoeg ben om te dealen met gelijk wat er op mijn pad komt? Dat ik goed genoeg ben?

Op mijn laatste wandeling liet ik mijn rugzak in de auto en nam alleen een buideltasje met mijn portefeuille, autosleutels en smartphone mee. Ik kreeg geen nekpijn.

Seksueel misbruik

Angst hield me gevangen in een neerwaartse spiraal en ik zag de bodemloze put op mij afkomen.

Dit stopt nu want ik deel mijn verhaal met de wereld. Erover spreken is de eerste stap naar genezing. Mijn vader heeft me regelmatig (want hoog libido) seksueel misbruikt tussen mijn vijf en veertien jaar.
Gelukkig heeft hij me niet fysiek verkracht. Hij deed seksuele handelingen bij mij en ik moest handelingen bij hem doen tot hij klaarkwam. Ook maakte hij video's. Ik mag hopen dat die beelden niet circuleren op het internet.

Ik walgde van hem en van mezelf, ook al was ik een kind en dus kansloos.

Nu staat het hier zwart op wit, mijn getuigenis.
Dat hij maar eens probeert om me te vermoorden. Ik wil niet meer in angst leven. Geen schuld noch schaamte.
Ik ben geen slachtoffer meer, maar een overlever.

Werk aan de winkel voor politici!

Enkele jaren geleden namen mijn zus en ik, eindelijk herenigd na veertig jaar, de beslissing om te onderzoeken of we onze vader nog op het matje konden roepen. Op zijn minst om bij te dragen aan ons herstel.

Na contact met Childfocus en een bekende advocate met expertise in seksueel strafrecht kwamen we te weten dat de verjaringstermijn voor seksueel misbruik van minderjarigen werd afgeschaft in 2019. Een rechtszaak tegen de dader zou dus mogelijk zijn op voorwaarde dat het misdrijf nog niet verjaard was voor die tijd. Dit is helaas bij ons het geval aangezien het gebeurde in de jaren zeventig tot halverwege tachtig.

Een klacht neerleggen bij een onderzoeksrechter zou ons al minstens 500 euro kosten. Dit is toch te gek voor woorden. We hebben al diep genoeg in onze buidel getast in een poging de schade te herstellen.

Een proces verbaal bij de plaatselijke politie zou ook nog mogelijk zijn maar omdat er geen fysiek bewijs is en de enige gekende getuigen niet meer leven, is het zeer moeilijk om het recht te laten gelden.

Kort gezegd: de 'dader' gaat vrijuit en de 'slachtoffers' krijgen levenslang. Dat dit in huidige tijden nog mogelijk is gaat mijn petje te boven.

Ik roep hier niet op tot een lynchpartij, straffen heeft in mijn opinie weinig zin. Mijn vader had duidelijk een probleem en hij kreeg niet de juiste hulp. Hij was zeer waarschijnlijk zelf getraumatiseerd en kon daar niet mee omgaan.
Hij is dus niet alleen verantwoordelijk voor ons leed, dat wil ik nog even benadrukken. Zijn eigen lijden heeft zich op een destructieve manier geuit.
Misbruik is een maatschappelijk probleem en wegkijken is geen optie meer.

Het tragische is dat ik vorig jaar ontdekte dat er zoiets bestaat als seksuele Kung Fu, een onderdeel van de Tao. Daarin leer je je seksuele energie om te zetten in levenskracht en het dus op een constructieve manier te gebruiken in plaats van op een destructieve manier. 

Zo word je een veilig persoon voor je omgeving en jezelf. Ook leer je jezelf 'repareren' in het geval van trauma. Deze technieken bestaan al duizenden jaren in China.
Als mijn vader dit toen had geweten en ermee aan de slag was gegaan dan waren wij hoogstwaarschijnlijk gespaard gebleven.

Bij deze een oproep aan politici: doe hier iets aan! Geef mensen de juiste informatie en hulp, zodat kinderen veilig kunnen opgroeien en de cirkel van lijden doorbroken wordt.

En aan alle mede'slachtoffers': kies voor het goud, want je hebt de rugzak lang genoeg meegesleurd. 

Wil je hierover uitwisselen? Laten we samen eens gaan wandelen in het bos: nature@bentenmartens.be of 0471 52 60 06