Ik kan op mezelf vertrouwen!

Nee, dit is niet zomaar een affirmatie, het is iets wat me de laatste tijd is opgevallen.

In de blog 'een paard zegt meer dan 1000 woorden' van april dit jaar schreef ik over het overweldigende gevoel dat – als het erop aankomt – ik er niet op kan vertrouwen dat ik mezelf in veiligheid kon brengen. En de angst dat deze realisatie bij me opriep.

Ondertussen zijn we 5 maanden verder en merk ik de laatste tijd op dat ik mezelf wél in veiligheid kan brengen:

• Wanneer ik op een plek kom met veel prikkels dan voel ik als het me te veel wordt en neem ik actie om mezelf te beschermen of te verwijderen. In tegenstelling tot vroeger zal het me een worst wezen wat anderen daar mogelijks van denken.
• Ik kan mijn behoeften communiceren en hou voet bij stuk in plaats van me te laten overhalen.
• Ik ga in tegen de norm om te kunnen leven volgens mijn eigen ritme en bedrading. 
• Wanneer ik niet correct behandeld wordt – uit lompheid, verstrooidheid of (eerder zeldzaam) moedwillig, dan doe ik mijn mond open en geef ik de ander de kans om dit recht te zetten.

Soms word ik nog eens overvallen, zoals die keer dat een vriend me out of the blue een beschermende knuffel gaf nadat ik mijn jeugdtrauma met hem deelde. 
Ik kon dan wel achteraf in een gesprek daarover zeggen dat ik liever heb dat hij eerst toestemming vraagt (dat zou ik vroeger niet gedurfd hebben uit angst voor afwijzing).
Uiteraard zou ik die, als knuffelaar pur sang, wel gegeven hebben.

Vroeger liet ik me overweldigen door de vele prikkels die onze moderne maatschappij rijk is en onderging het gewoon, vaak gevolgd door een nacht ziek zijn.
Ook zag ik overal beren op de weg, een gevolg van een hyperalert brein, en dat leidde tot angst en soms ook verlamming.
Nu zie ik die beren nog steeds maar ik kan ze in perspectief plaatsen want ik vertrouw op mijn brein, mijn talenten, vaardigheden en levenservaring. En dat geeft een gevoel van veiligheid en rust.

Hoe heb ik dat geflikt?

Veel traumawerk gedaan via paarden- en lichaamsgerichte therapie. Volgens mij is dat de start. Je kan nog zo gezond eten en leven, zolang je jouw binnenwereld niet schoonmaakt is het als een kasseisteen kneden (ik leerde zonet een heerlijk spreekwoord bij).

Een tweede belangrijke pijler is het ontdekken van mijn eigen handleiding. Ken Uzelf, zei Socrates.

Het doet me denken aan de leraar montage die we ooit hadden op de KASK en die de hele tijd schreeuwde: RTFM (Read the f*cking manual)! Zijn naam ben ik vergeten, maar zijn leuze is blijven hangen.

In hoeverre kan jij op jezelf vertrouwen? Ken jij je eigen handleiding al?  Stuur me gerust een mailtje als je hulp wil om deze te ontdekken..